Tam zamanı, şimdi eklemeyeceksem ne zaman ekleyeceğim diye düşündüm sonra.
Kitap yayınlandığı dönemde yasaklanmıştı, sırf bu yüzden dikkatimi çekti ve şansım varmış ki bulup okumuştum.
Beni çok derinden etkilemişti.
Bizden gizlenen birçok şeyi gün yüzüne dökmüştü.
Güneydoğu'da askerlik yapan 40 civarı askerin, askerlik sonrası anısını anlatan bir kitap.
Orada... savaşın ortasında bulunmuş ve savaşı bizzat yaşayan insanlar. Ama asker ama halk.
Ne kadar ağır bir psikoloji. Adeta nefes alamıyorsunuz kitabı okurken, canım sıkıldı.
Anneler ne umutlarla doğup büyütüyor çocuklarını..... sonra bir anda bir kurşunla ölüyor gencecik fidanlar, ruh sağlığı bozuluyor, vücutları parçalanıyor, uzuvları eksilmiş dönüyor size....
Askerlik sonrası adaptasyon sorunu yaşayan Mehmetcikler.
Hangi açıdan bakarsanız bakın travma....
Hangimizin bunlardan haberi var, biz televizyonlarda şehit cenazelerinde hep "vatan sağ olsun" u duyduk, hangimiz askerde yaşadığı travma sonrası işine adapte olamadığı için kovulan, ruh sağlığını yitiren, etrafına saldıran, öldüren...... kaç askerin hayatını biliyoruz?
Askerlerimizin davul zurna eşliğinde gidişlerini biliyoruz, peki ya sonrasını biliyor muyuz?
Bu kitabı okuyunca düşünmüştüm ya sonrası.... ???
Aklıma gelmişken Ece Temelkuran'ın "şehitler ölmez babalar ölür" makalesini de okuyun.
http://www.milliyet.com.tr/2007/11/14/yazar/temelkuran.html
Sevgiyle kalın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder